Η Νικολέττα είναι 18 χρονών και μόλις αποφοίτησε από την Γ’ τάξη του Γενικού Λυκείου Μούδρου στη Λήμνο, όπου κατοικεί με τους γονείς και την αδελφή της.
Πάντα δραστήρια, της αρέσει να καταπιάνεται με διάφορες ασχολίες. Όπως λέει η ίδια, ιδιαίτερα απολαμβάνει να ασχολειται με τις τέχνες και συγκεκριμένα με τη φωτογραφία και τη μουσική, καθώς τραγουδά και παίζει διάφορα έγχορδα μουσικά όργανα! Της αρέσει επίσης πολύ το διάβασμα και επιδιώκει πάντα τις βόλτες με τους φίλους της!
Όπως μοιράζεται η Νικολέττα, μόλις έχει λάβει τα αποτελέσματα των τελικών εξετάσεών της και εισήχθη στο Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών!
Ωστόσο, η διαδρομή της Νικολέττας μέχρι την εισαγωγή της στο πανεπιστήμιο δεν ήταν απλή ούτε δίχως ανατροπές. “Η εμπειρία μου με τις πανελλαδικές [εξετάσεις] ξεκινά από την Α’ Λυκείου και πιο νωρίς, ίσως από την Γ’ Γυμνασίου”. Το διαστημα εκείνο η Νικολέττα ήταν προσανατολισμένη στην εισαγωγή της σε στρατιωτικές σχολές. Όπως αφηγείται η ίδια αναλογιζόνταν την “άμεση αποκατάσταση και τα διάφορα προνόμια των στρατιωτικών” ενώ προσθέτει “πραγματικά δεν είναι κατακριτέο ένα παιδί, για αυτούς τους λόγους, την περίοδο που διανύουμε, να επιλέξει ένα τέτοιο επάγγελμα”. Με γνώμονα αυτόν τον στόχο αρχικά, η Νικολέττα επέλεξε να αφοσιωθεί στη θετική κατεύθυνση, “μία κατεύθυνση η οποία δεν μου ταίριαζε τελικά, η φυσική, τα μαθηματικά, η χημεία, αλλά μετά την αγάπησα γιατί είδα ότι υπάρχουν κι άλλα να κάνεις πέρα από τις στρατιωτικές σχολές”.
Έχοντας ήδη προβληματισμούς σχετικά με την μετέπειτα πορεία της, η Νικολέττα αν και προσανατολισμένη στις στρατιωτικες σχολές, επιδίωκε να μαθαίνει και να έρχεται σε επαφή με διαφορετικές επιλογές και επαγγελματικούς κλάδους. “Στην Α’ Λυκείου αποζητούσα άμεσα μία τέτοιου είδους αλληλεπίδραση, από επαγγελματικής άποψης”. Μία καθηγήτριά της στο σχολείο, αντιλαμβανόμενη την ανάγκη της για περισσότερες προσλαμβάνουσες, πρότεινε την συμμετοχή της στο The Tipping Point Program το οποίο υλοποιούνταν στο σχολείο της. “Ξεκινάμε τις συνεδρίες με τα άλλα παιδιά και την καθηγήτριά μου, και βλέπω πραγματικά ότι αρχίζω να ελευθερώνομαι από την κυβική σκέψη και από το άγχος” που την ακολουθούσε. Στα επόμενα χρόνια η Νικολέττα μπόρεσε να συναντήσει πολλούς διαφορετικούς επαγγελματίες, “Η πρώτη συνεδρία, θυμάμαι, που παρακολούθησα ήταν με θέμα την ιατρική, η οποία ουσιαστικά δεν με ενδιέφερε, αλλά με έκανε να σκεφτώ τα παραϊατρικά επαγγέλματα. Στη Β’Λυκείου είχαμε μιλήσει με πιλότους, αεροπόρους, φυσικούς”, “Μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πάρα πολλά επαγγέλματα οπότε μου δόθηκε η δυνατότητα να καταλάβω ότι κάποια ίσως δεν με ενδιαφέρουν, να διευρύνω τους ορίζοντές μου επαγγελματικά και να καταλάβω ότι υπάρχει ζωή πέρα από τις στρατιωτικές σχολές”.
Αναλογιζόμενη την εντύπωση που της είχε δημιουργήσει το πρόγραμμα και τις νέες επιλογές που της ανέδειξε σχολιάζει “Τέτοιου είδους προγράμματα αξίζει πραγματικά να υπάρχουν, από το γυμνάσιο μάλιστα. Η Γ’και η Β’ Λυκείου είναι πάρα πολύ μικρό διάστημα για ένα παιδί, να καταλάβει τι θα πρέπει να κάνει στο μέλλον”. Συνεχίζει αντλώντας από τη δική της ιστορία, “Το κατάλαβα δυστυχώς αργά, το κατάλαβα τον Φεβρουάριο του ‘23 ότι δεν θα ήθελα να δώσω για στρατιωτικές σχολές”, “Το ανακοίνωσα στους γονείς μου και παντα με στήριζαν, αυτό είναι το καλύτερό μου. Είπα στη μαμά μου ότι θέλω να σταματήσω και να ψάξω για κάτι άλλο και πραγματικά έψαξα και πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσα να είχα κάνει ποτέ και σε αυτό ευθύνεται το The Tipping Point” ενώ εξηγεί “οι ειλικρινείς απαντήσεις [των μεντόρων] ήταν αυτές οι οποίες με βοήθησαν να δημιουργήσω, να αρχισω να δομώ μία άποψη πάνω στην επαγγελματική μου αποκατάσταση”.
Από τη στιγμή της απόφασης αυτής η Νικολέττα ξεκίνησε ενεργά την αναζήτησή της για έναν νέο στόχο, με εναρκτήρια δύναμη όσα είχε ακούσει και μάθει τα τελευταία χρόνια συνομιλώντας με ανθρώπους διαφορετικών ειδικοτήτων. Συνεχίζοντας τις συνεδρίες στο The Tipping Point δεν άφηνε μέρα να περάσει χωρίς να θέσει τα ερωτήματά της, “Δε σταμάταγα, ρώταγα τα πάντα! Και ρώταγα τα πάντα γιατι μας είχαν δώσει την ελευθερία να ρωτάμε”. Όπως εξηγεί, δεν ήταν η μόνη που έψαχνε απαντήσεις. Οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές της αναζητούσαν κι εκείνοι το δικό τους δρόμο. “Λέγαμε ‘πάρτε μας στα κενά, στη γυμναστική και βάλτε μας Tipping Point!’, το είχαμε πολύ ανάγκη, ειδικότερα εγώ που ξεκίνησα απ΄ τον Φεβρουάριο να ψάχνω για άλλο επάγγελμα! Δηλαδή, δεν ήταν το άγχος μου να γράψω μόνο καλά, ήταν να βρω γρήγορα έναν στόχο!”
Η Νικολέττα ξεχώρισε ιδιαίτερα μία συνεδρία την οποία παρακολούθησε στη Γ’ Λυκείου και καθόρισε την απόφασή της στην επιλογή σπουδών, “Είναι Διδάκτωρ Χημείας [η μέντορας], είχε τελειώσει το Χημικό Πάτρας”, “Είχε δουλέψει στο εξωτερικό, είχε κάνει διδακτορικό, είχε δουλέψει σε εταιρείες, εργοστάσια, ένα αξιοσημείωτο βιογραφικό και την είχαμε ρωτήσει σχεδόν τα πάντα!” Όπως εξηγεί η ίδια, η μέντορας τους μίλησε για τις σπουδές της, από τα εργαστήρια μέχρι τα προγράμματα Erasmus και τις εμπειρίες της ως εργαζόμενη. “Εγώ είχα εκστασιαστεί γιατί εγώ αυτό θέλω, να μαθαίνω συνέχεια!” και προσθέτει ότι η μέντορας αυτή ήταν ο λόγος που θέλησε να ασχοληθεί με τη χημεία. “Όταν βλέπεις ότι [η μέντορας] έχει κάνει τόσα πολλά λες γιατί να μη μπορώ να το κάνω κι εγώ!”
Δεν ήταν όμως μόνο η αναζήτηση επαγγέλματος που απασχόλησε τη Νικολέττα. Στο πλαίσιο συμμετοχής της στο The Tipping Point μπόρεσε να προσεγγίσει συνολικά το θέμα της εργασίας. “Είχαμε μιλήσει σε μία συνεδρία για τις δεξιότητες, αυτά που πρέπει ουσιαστικά να έχει ένας μελλοντικός υπάλληλος στην εργασία: ομαδικότητα, αρμονία, συνεργασία, την ικανότητα να ξεχωρίζει και να διαβάζει τους ανθρώπους γύρω του” και προσθέτει “Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα γιατί με βοήθησε και στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, να αρχίσω να διαβάζω τους ανθρώπους, να κατανοώ τις ανάγκες τους, και μέσα από τις ανάγκες τους να βοηθιέμαι κι εγώ”. Καθώς η Νικολέττα προσπαθεί να επαναφέρει στη μνήμη της όσα οι μέντορες μοιράστηκαν με εκείνη, τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές της, ανοίγει το σημειωματάριό της, όπου έχει φυλάξει τις πιο σημαντικές για εκείνη συμβουλές και διαβάζει κάποιες από αυτές: “Με το να κυνηγάμε πράγματα χτίζουμε τον εαυτό μας”, “Προτιμώ να χάσω και να ξέρω ότι προσπάθησα παρά να μην έχω προσπαθήσει”, “[είναι σημαντικό] να μην έχω μία μονόπλευρη οπτική, να έχω χόμπι και ασχολίες” και πολλές ακόμη. “Όταν προβληματίζομαι κάθομαι και τις διαβάζω”.
Η Νικολέττα σχολιάζει το σύνολο της εμπειρίας της στο The Tipping Point και την αξία του στη δική της διαδρομή. “Ένα πρόγραμμα που έχει δημιουργηθεί για να προλαβαίνει τις ανάγκες των εφήβων. Ήταν αυτό πραγματικά που με βοήθησε να διαλέξω σχολή και να μου δώσει δύναμη να συνεχίσω. Όταν γνωρίζεις ότι έχεις κι άλλες ευκαιρίες και οι πανελλαδικές εξετάσεις δεν είναι το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι πολύ καθησυχαστικό” και συνεχίζει “Εκτός, από τις συμβουλές για τις σπουδές και τα πανεπιστήμια, κρατάω πάρα πολύ και συμβουλές κοινωνικού περιεχομένου. Δε θα ήθελα να εγκλωβιστώ σε ένα επάγγελμα που δε με γεμίζει και το κάνω μόνο για το κέρδος και αυτή είναι μία σκέψη που με βοήθησαν οι μέντορες να καταλάβω και πραγματικά τους ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί έχουν συμβάλει στις ζωές μας, σε παιδιά μικρής ηλικίας που τώρα ξεκινάνε, έχουν συμβάλει τόσο δυναμικά, ακόμα κι αν δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο δυνατός είναι αυτός το αντίκτυπος στη ζωή μας. Πραγματικά είναι συγκινητικό”.
“Θα ήθελα να κλείσω με μία συμβουλή, η οποία ελπίζω να καθορίσει την επαγγελματική μου σταδιοδρομία και τη φοιτητική: ό,τι κάνεις να το κάνεις με μεράκι και να το αγαπάς. Γιατί άμα δεν το αγαπάς, δεν θα το κάνεις!’”
