Η Σταυρούλα μόλις αποφοίτησε από το λύκειο μετά από μία απαιτητική χρονιά μελέτης και εξετάσεων. Ζει με την οικογένειά της στο Μούδρο, στο νησί της Λήμνου, την οποία αγαπά ιδιαίτερα. “Λατρεύω το ότι βρισκόμαστε εδώ στο νησί και είμαι κοντά στη θάλασσα και κοντά στη φύση και γενικότερα, την ελευθερία που μου προσφέρει”.

Η Σταυρούλα δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη λογοτεχνία και τη μουσική, “νομίζω είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος να εκφράζεται κάποιος”, ενώ παράλληλα τα τελευταία χρόνια μέσω δραστηριοτήτων του σχολείου της ήρθε πιο κοντά στις επιστήμες. “Μέσα από το σχολείο και τις δραστηριότητες που συμμετείχα, έχω να πω πως ίσως είμαι και λίγο ερωτευμένη με τις επιστήμες, είναι κι αυτές πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου”.

Αν και το σχολείο δεν ήταν πάντα η αγαπημένη διαδικασία της Σταυρούλας, παρά τις καλές της επιδόσεις, μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησε όλα όσα είχε να της προσφέρει αυτό, “Τελικά, τελειώνοντας τώρα το σχολείο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι πολύ περισσότερα από τις ασκήσεις και τις εργασίες που είχαμε να κάνουμε κατά τη διάρκειά του”, εξηγώντας ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο κοινωνικοποιήθηκε, δημιούργησε φιλίες και συμμετείχε σε διάφορες δράσεις. “Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερή γιατί πιστεύω ότι το δικό μου σχολείο ήταν πιο “ανοιχτό” από πολλά σχολεία της χώρας. Αυτό μας έφερε σε επαφή (...) με άτομα τα οποία έχουν ζήσει πολύ χρόνο πάνω σε αυτή τη Γη και μέσα από τις εμπειρίες τους ήθελαν να μας βοηθήσουν ενώ εισαγόμαστε σε αυτόν τον τον κόσμο των ενηλίκων”.

Στο προγραμμα του The Tipping Point η Σταυρούλα συμμετείχε πρώτη φορά ξεκινώντας το Λύκειο. “Μου είχε κάνει πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση! Όλοι λένε ‘τα παιδιά, αφου δεν υπάρχει επαγγελματικός προσανατολισμός, πρέπει να έρχονται σε επαφή με άτομα τα οποία έχουν δράση στον τομέα που τα ενδιαφέρει’, αλλά όταν άκουσα το πρόγραμμα μου φάνηκε πάρα πολύ πρωτότυπο και καινοτόμο [επειδή] υπήρξε ένα άτομο που είπε, ‘Ναι, θα το κάνουμε αυτό, θα το εφαρμόσουμε’, και η εφαρμογή αυτή ήταν πάρα πολύ ομαλή” .Συνεχίζει μιλώντας για τις πρώτες της εντυπώσεις. “Θυμάμαι, την πρώτη χρονια, συναντήσαμε αστροφυσικούς, φαρμακοποιούς, ηθοποιούς, παραμυθάδες, τα πάντα δηλαδή. Θυμάμαι να είμαστε όλοι στο εργαστήριο πληροφορικής, να είναι έτοιμη η οθόνη με τον προτζέκτορα και ξαφνικά, να ερχόμαστε σε επαφή με έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει να μας μεταδώσει εμπειρίες, και αυτό το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ήμουν πάντα πάρα πολύ ευχαριστημένη βγαίνοντας απ΄τις συνεδρίες, ήταν ότι τα άτομα αυτά ήταν πολύ χαρούμενα που το έκαναν αυτό για εμάς. Δηλαδή, όταν τελείωνε ο χρόνος πάντα φαινόταν ότι ήθελαν ακόμα περισσότερο και νομίζω αυτό ίσχυε και απ’ τη δική μας πλευρά”.

Καθώς η Σταυρούλα ξεδιπλώνει την εμπειρία της από τις συνεδρίες του The Tipping Point, συνεχίζει μιλώντας για τον αντίκτυπο που παρατήρησε η ίδια στη σχολική της κοινότητα. “Κάτι ακόμα που μου άρεσε για το The Tipping Point πάρα πολύ ήταν ότι κατάφερε κάτι που δεν το έχουν πετύχει πολλά προγράμματα. Αυτό ήταν ότι κάθε τάξη έχει αυτά τα παιδιά τα οποία είναι έτσι πιο ανήσυχα και η προσοχή τους διασπάται εύκολα. Ε, υπήρχαν συνεδρίες που και καρφίτσα να έπεφτε την άκουγες, γιατί η προσοχή τους ήταν προσηλωμένη”, “Ήταν πάρα πολύ δημιουργικό νομίζω και επίσης μου άρεσε πως, συνεχίζοντας στο Λύκειο, μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας και παίρνοντας περισσότερες αποφάσεις για το μέλλον μας, μιλούσαμε με όλο και πιο εξειδικευμένους ομιλητές“. “Φυσικά μετά συνεχίζοντας στην Β’ και τη Γ’ Λυκείου, φαινόταν πως όλοι το είχανε πάρει πολύ σοβαρά (...) είχαν αντιληφθεί τα παιδιά ωριμάζοντας τη σπουδαιότητα αυτής της μισής ώρας”.

Η Σταυρούλα συνεχίζει σκεπτόμενη τους μέντορες “Ήταν όλη η προσοχή τους πάνω μας και μας παρακινούσαν. Ειδικότερα στις πρώτες συνεδρίες που ήμασταν λίγο παγωμένοι ‘καμία άλλη ερώτηση παιδιά;’ και πάντα μας χαιρετούσαν και γενικότερα μοιραζόμασταν πάρα πολλά, κάναμε αστεία καμιά φορά να σπασει ο πάγος”. Προσθέτει, “Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί μας έδωσαν την αμέριστη προσοχή τους και τον χρόνο τους, και φάνηκε ότι, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάπως βρέθηκες στο μυαλό αυτού του ανθρώπου, και σε σκέφτηκε και είπε να βοηθήσει αυτό το παιδί το οποίο μπορεί να αισθάνεται χαμένο”.

Συνεχίζοντας μιλά για τη δική της προσωπική εμπειρία στο πρόγραμμα. “Η αγαπημένη μου ερώτηση που έκανα συνέχεια ήταν ‘Πώς είναι μία καθημερινή μέρα στο επάγγελμα;’. Μιλώντας με ανθρώπους που έχουν περάσει από αυτά τα μονοπάτια, μπορείς να αντιληφθείς περίπου πού θα καταλήξεις, διαλέγοντας αυτή την επιλογή και νομίζω αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί μπορούσα πλέον να αντιληφθώ πώς είναι να ζεις για λίγο, πώς είναι να έχεις την εμπειρία του να διαλέγεις κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα. Με βοήθησε πάρα πολύ η αλήθεια είναι”.

Η ίδια ξεχώρισε ιδιαίτερα δύο συνεδρίες. Η πρώτη ήταν με μία μέντορα, χημικό στο επάγγελμα, της οποίας η δράση εντυπωσίασε τη Σταυρούλα, καθώς μπόρεσε σε αυτή να δει έναν άνθρωπο πολυπράγμων και δυναμικό. Όπως εξήγησε, είχε καταφέρει να φτάσει να δίνει διαλέξεις σε μεγάλα πανεπιστήμια στον κόσμο και να είναι συντάκτρια επιστημονικών περιοδικών, “‘Ηταν χημικός και είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Πατρών αλλά είχε κάνει τα πάντα στη ζωή της. Έχοντας αμφιβολίες για το τι θα καταφέρω μέσα από τις πανελλήνιες εξετάσεις εκείνη μου έδωσε ελπίδες και αναθάρρεψα!”. Η δεύτερη συνεδρία που κράτησε η Σταυρούλα χαρακτηριστικά, ήταν με μία μέντορα σε ηγετική θέση, την οποία είχε επιλέξει η υπεύθυνη καθηγήτρια του προγράμματος για την τάξη της, με σκοπό να αναδείξει την δυνατότητα των γυναικών να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης. “Νομίζω αυτό που μας εξέπληξε περισσότερο μιλώντας μαζί της ήταν ότι τα κατάφερε όλα. Μας έδειξε ότι και εμείς που μεγαλώνουμε να γίνουμε γυναίκες μπορούμε πραγματικά να κάνουμε τα πάντα”. Η ίδια πιστεύει ότι “Έχοντας τέτοια παραδείγματα και ειδικότερα όταν αυτά εμφανίζονται στο πλαίσιο του σχολείου σου, νομίζω συμβάλλει πάρα πολύ στην ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή μας”

Μιλώντας για το πώς αυτή η διαδικασία διαμόρφωσε τους στόχους και τις προτεραιότητές επαγγελματικά, μοιράστηκε “Θέλω να μπω στο πανεπιστήμιο και να μορφωθώ. Σε 10 χρόνια από τώρα δεν θέλω να δουλεύω κάπου και να βγάζω πολλά χρήματα και να κάθομαι. Θέλω να είμαι με ανθρώπους που σέβομαι και που με σέβονται, σε ένα εργασιακό περιβάλλον το οποίο είναι υγιές, να καταφέρω να είμαι δημιουργική στη δουλειά μου. (...) Ναι, αυτό θέλω να γίνω, κάποιος που είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του όμως στην ουσία δεν είναι και ποτέ, γιατί θέλει συνεχώς να εξελίσσεται”.